Van het drukke Hanoi naar het rustige Sapa

Hallo harde werkers,

Inmiddels zijn we aangekomen in het mistige Sapa na een lange taxi, trein- en busreis van 350 km vanuit Hanoi en zitten momenteel op 1600 meter hoogte uit te rusten in Cat Cat Hotel, maar daarover later meer.
Eerst nog even een korte terugblik van de afgelopen dagen;

Maandag 28 mei
Na bijna de klok rond geslapen te hebben, eerst een lekker uitgebreid ontbijtje gehad bij een restaurantje om de hoek in `The Old quarter`, waar we de eerste nachten hebben gezeten. Ondanks de adviezen om geen tours te boeken bij hotels waar je overnacht, omdat dit aanzienlijk duurder schijnt te zijn dan bij locale reisbureautjes, hebben wij dat dit keer wel gedaan. Reden was dat dit goedkoper was dan dat wij dit zelf online konden boeken. Bovendien waren de adviezen en behulpzaamheid en vriendelijkheid ook erg naar onze wens.
De hele dag wat rondgesjouwd door de kleine straatjes van Hanoi en tig keer verdwaald te zijn, ondanks het goeie oriëntatiegevoel van Klaas. Ook heel verstandig dat we het adres van ons hotel hadden opgeschreven….niet dus en ik kan je vertellen dat alle straatjes op elkaar lijken en de straatnamen op een kaartje vinden is ook al een hele opgave. Wat ook een hele opgave is, is om veilig elke keer een straat over te steken, want hoe doe je dat nu eigenlijk. Nu had ik (Klaas) al wat ervaring opgedaan in HCMC enkele jaren geleden, dus ik had hier al wat ervaring mee. Niet blijven wachten tot er geen verkeer meer is, tenzij je vier weken op dezelfde plaats vakantie wilt houden. Niet gaan rennen in de hoop dat je sneller bent dan een scooter of auto, maar heel gewoon rustig de straat oversteken, niet te hard, niet te langzaam en vooral niet blijven stilstaan. En in het verkeer boze gezichten of opgestoken middelvingers van medeweggebruikers?? Absoluut niet, men schijnt het heel normaal te vinden. Corrie heeft inmiddels de meeste vaardigheden in huis om goed over te kunnen steken. Waar ik (Klaas) nog soms wat afwachtend kan zijn, zit Corrie al lang en breed aan de overkant op een bankje te wachten op mij.
Onderweg zijn er gelukkig talloze kleine, leuke en gezellige restaurantjes waar je prima kunt eten en drinken voor een paar euro’s. We moeten overigens nog wel wennen aan de enorme bedragen op het Vietnamese briefgeld, wanneer je voor de eerste keer een half miljoen Dong uit de pinautomaat haalt (dit is echter maar 19 euro).
Het meest favoriete eten wat we tot nu gegeten hebben waren de koud geserveerde ‘springrolls’, een soort van gevulde niet gefrituurde loempia met allerlei soorten groentes en een stukje vlees, vis of garnalen. Hierbij een heerlijk frisse soort olie. Daarnaast mag een lokaal biertje (Hanoi bier of Lao cai bier) natuurlijk niet ontbreken.
´s Avonds hebben we wederom heerlijk gegeten. Er zaten wel een paar dingen tussen wat we liever niet wilde weten wat het was, maar het smaakte prima en het bleef stilliggen op bord!
Dinsdag hebben we enkele musea bezocht, omdat die op maandag altijd dicht zijn. Eén ervan was het Army Museum even buiten het drukke centrum van Hanoi. Ook zouden we het Ho Chi Minh Mausoleum bezoeken, maar daar stonden geloof het of niet, duizenden mensen waaronder veel schoolkinderen in de rij te wachten. Deze HCM Mausoleum wordt door vele Vietnamezen gezien als hun ‘Mekka’ en daar moet je eens in je leven geweest zijn. En je raadt het al…..ze moesten allemaal vandaag. :)
We zijn toen naar het Army Museum gegaan. Erg indrukwekkend om te zien, vooral over de periode tussen 1940 en 1960 (eerste Indochinese) oorlog. Veel mensen kennen vaak de verhalen wel over de ‘Amerikaanse’ oorlog (tweede Indochinese) in de jaren 60/70, maar de periode daarvoor is minder bekent bij veel mensen. In Vietnam spreekt men overigens niet over ‘Vietnamoorlog’, maar over de ‘Amerikaanse’ oorlog, omdat veel Vietnamese mensen nog altijd vinden dat de Amerikanen niets te zoeken hadden in Vietnam. Deze oorlog leek ook meer op een oorlog tussen het communistische Rusland/ China en Amerika/Frankrijk die in Vietnam uitgevochten werd, maar dit is mijn persoonlijke mening. In ieder geval is het wel triest om te zien en lezen dat noord en zuid Vietnam vanaf de jaren dertig tot medio jaren negentig voortdurend in oorlog is geweest met landen als; Japan, Cambodja, China en Rusland en Frankrijk en Amerika. Vietnam was vroeger een kolonie van Frankrijk en omdat de Franse troepen er destijds verslagen werden door communisten, ging Amerika zich mengen in de strijd met alle gevolgen van dien.
In het Army museum hangen veel foto’s en staat veel oorlogstuig opgesteld van deze verschrikkelijke oorlogen.
Na het bezoek aan het museum zijn we terug gegaan en hebben we voor het eerst meegemaakt dat we opgelicht werden door een taxichauffeur. Normaal gesproken leer je al snel dat het nemen van een taxi met een meter je veel geld kan gaan kosten, vandaar dat je altijd vooraf een ritprijs zult moeten afspreken om later niet voor verrassingen te staan. Nu waren wij afgelopen dagen prima bezig in het afdingen met de taxiritten, maar mede door vermoeidheid van het vele lopen namen we vandaag de eerste de beste taxi met een ‘meter´. Op zich leek ons dit geen probleem, omdat het om 11.000 dong ( +/- 0,40 eurocent) per kilometer zou gaan ( dit stond op de taxi aangegeven) en voor vier kilometer maximaal 50.000 dong zou mogen kosten. Toen we erachter kwamen dat zijn meter na ongeveer 500 meter al meer dan 2 kilometer aangaf, ging er bij ons een alarmbelletje rinkelen. Zonder ook maar een discussie te starten, dwongen we hem z’n taxi aan de kant te zetten. Toen we hem wezen op zijn op hol geslagen meter wilde hij eerst niet stoppen, maar koos uiteindelijk toch eieren voor z’n geld. Na nog wat gemopper, kreeg hij zijn geld, afgerond 70.000 Dong voor (volgens) zijn meter 5,5 kilometer. Toen we uitgestapt waren, waren we redelijk dicht bij ons hotel, maar door onze niet geplande sightseeing hebben we minstens 4 kilometer gelopen.
Die dinsdagavond werden we rond 20:00 uur opgehaald bij ons hotel om per trein naar Sapa te reizen. We hadden het hotel tickets voor ons laten boeken en hadden geen idee wat voor soort plaats we konden verwachten in de trein. Dit bleek een 4-persoonscabine te zijn met 4 bedden! Dat is nog eens aangenaam reizen. We deelden onze cabine met twee Belgische zussen die op hun beurt blij met ons waren omdat ze niet graag met 2 Chinezen een cabine wilden delen. Na wat noodstops en een hobbelige reis kwamen we negen uur later aan. Ondanks de prima bedden hadden we bijna niet geslapen. Op het station stond er een man klaar met onze namen op een bordje, altijd leuk als er iemand op je wacht :). Na een mooie tocht door de bergen kwamen we om 06:30 uur aan bij ons hotel. Natuurlijk konden we nog niet in onze kamer, dus zijn we Sapa alvast een beetje gaan verkennen en hebben we een lekker ontbijtje gehad.
Voor morgen staat er een tour op de planning door de bergen. Dit zal waarschijnlijk een conditietest worden, we hebben nu al spierpijn van de steile paadjes in Sapa.
Volgende keer meer over Sapa en de omgeving met uiteraard wat mooie foto’s.

Groetjes Corrie en Klaas