Sapa, stad van de wolken

Hallo allemaal,
Gisteren zondag 3 juni zijn we eind van de middag aangekomen op Cat Ba Island, 100 km oostelijk van Hanoi en onder Halong bay. Het was een betrekkelijk korte reis van een uurtje of vijf met de bus en later met de boot vanaf Haipong, de grootste havenstad van Vietnam.
We hadden begrepen dat het weer in Nederland niet optimaal is op dit moment. We kregen enkele vragen over o.a. het weer in Hanoi en Sapa. In Hanoi is het overdag in de zon erg warm, zo´n 35/38 graden. Gelukkig schijnt de zon niet elk uur van de dag en is er af en toe een lekker briesje, zodat de temperaturen nog dragelijk zijn. In de avond begint het vaak enkele uren te regenen en ’s ochtends is het dan weer droog. In Sapa waren de temperatuurverschillen behoorlijk, van een graad of 20 boven in de bergen tot 30+ in het dal. Vreemd genoeg zijn we beide verbrand tijdens onze tocht door de bergen waar naar ons idee de zon niet had geschenen.
Inmiddels hebben we helaas de eerste week er alweer op zitten, gaat allemaal weer veel te snel. We hebben veel gereisd de afgelopen week, waaronder van Hanoi naar Sapa en weer terug met de slaaptrein en een met de bus en boot naar Cat Ba Island. En dan hebben we het nog niet eens over de vele kilometers die we te voet hebben afgelegd. Veel daarvan waren in de bergen bij Sapa en omgeving.
Sapa (stad van de wolken) ligt in de Hoang Lien Mountains en is in 1922 ontstaan nadat de Fransen zich hier gevestigd hadden en een soort van bergstation hadden. De Fransen noemden dit gebergte overigens de Tonkinese Alpen. Sapa heeft 27.000 inwoners en ligt op een hoogte van 1650 meter. De hoogste berg in de omgeving is de 3143 meter hoge Fansipan en is tegelijk ook Vietnamees hoogste punt.
Afgelopen donderdag de 31e hebben we een zogenaamde ´easy walk´ gedaan vanaf Sapa naar de bergvolkeren, de H´mong genaamd. Een ´easy walk´ mocht het dan zijn het voor de H´mong bevolking, maar voor ons was het een redelijke uitputtingsslag over glibberige, smalle en steile paadjes. Maar het was wel een tocht die we niet hadden willen missen en een fantastische ervaring. Een adembenemend mooie omgeving met vele rijstvelden in terrasvormen op grote hoogtes en kleine H´mong dorpjes omringt door snel stromende riviertjes.
´s Ochtends werden we opgehaald van ons hotel door een klein meisje dat niet ouder leek dan een jaar of twaalf/dertien jaar en hooguit 1,40 lang was. Zij (Phem) bleek onze gids te zijn voor die dag met in haar kielzog nog twee even ‘grote’ H’mong vrouwtjes Mai en Zhe genaamd. Phem bleek overigens negentien te zijn en ook al moeder van een kind van twee. Na haar twee dagen meegemaakt te hebben, bleek ze een prima gids en zorgzame reisleidster te zijn met veel contacten en die haar zaakjes prima voor elkaar had. We verlieten Sapa te voet in een groep van acht toeristen en een stuk of tien H’mong vrouwtjes die we later op de tocht hard nodig hadden. Met hen liepen, schuifelden, struikelden, strompelden en gleden (en vielen) we over kleine paadjes door de rijstvelden richting de dorpjes in het dal (1200 m. lager). Nu hadden wij ons goed voorbereid en hadden onze bergschoenen aan, maar op de glibberige paadjes hadden wij hier weinig aan. Door het aankoeken van de modder onder onze schoenen gleden wij net zo snel weg als de anderen.
Onderweg waren er hele gesprekken tussen toeristen en de H’mong bevolking en maakten ze sieraden van blaadjes, takjes, bloemetjes e.d. en lieten ze ons geplukte vruchten proeven die we onderweg tegen kwamen. Opvallend was trouwens de goede Engelse taalbeheersing van enkele H’mong vrouwtjes. Dit hadden ze geleerd van toeristen door de jaren heen. Na ruim vijf uur gelopen te hebben met enkele rustpauzes, een lunch en inmiddels drie afvallers, bereikten we het eindpunt. Nadat we het H’mong dorpje achter ons hadden gelaten, kregen we vanaf hier de keuze om te voet of met een busje terug te gaan over een verharde weg naar Sapa. Wij bikkels kozen natuurlijk voor de eerste optie…..NOT :). Onderweg pikten we nog mensen van een andere groep op die dachten dat het nog maar een klein stukje lopen zou zijn, omdat ze in de verte het dorp zagen liggen.
Compleet afgepeigerd kwamen we aan in ons hotel en moesten toen nog de laatste 50 traptreden overbruggen voor we languit op bed neer konden ploffen. De avond en dag daarna hebben we nooit geweten dat een mens zoveel beenspieren heeft waar je last van kan krijgen. Desondanks hebben we, omdat blijven bewegen de beste remedie schijnt te zijn tegen spierpijn, een wandeling gemaakt bergafwaarts naar Cat Cat Village. Hier was het ook erg mooi en zo stil dat je enkele onze oe’s en aa’s nog kon horen. Onderaan de berg stonden enkele ‘motormuizen’ klaar die ons tegen geringe betaling wel weer naar Sapa wilden brengen.
Die avond hebben we het heerlijk rustige Sapa achter ons gelaten en zijn met de slaaptrein weer vertrokken naar Hanoi waar we om 6:00 uur in de ochtend aankwamen bij ons hotel. Deze was nog dicht, maar eenmaal open mochten we gelijk inchecken en konden we verder slapen in een Kingsizebed. ’s Middags wat rondgewandeld door het drukke Hanoi en het Hôa Lo Prison museum bezocht. In de Amerikaanse oorlog ook wel ironisch ‘Hanoi Hilton’ genoemd. Deze gevangenis is in 1896 door de Fransen gebouwd en was destijds bestemd voor zo’n 450 gevangenen, maar dit waren er in de dertiger en veertiger jaren al 2000, merendeels politieke gevangenen. Hier ondergingen de gevangenen de meest verschrikkelijke martelingen met in de meeste gevallen de dood tot gevolg. Tijdens de Amerikaanse oorlog werden hier met name gevangen genomen Amerikaanse piloten opgesloten. De afbeeldingen en teksten die te zien zijn in deze gevangenis zijn erg indrukwekkend.
Tot zover over Hanoi en Sapa…. Ons volgend verslag zal gaan over Cat Ba Island. Hier verblijven we de komende dagen.
Tot later!

Groeten Corrie en Klaas